واژه های «نابینا» و «کم بینا» شاید در ظاهر شبیه باشند، اما تجربه ی زندگی این دو گروه، نیازهای آموزشی، و نوع نگاه آنها با خودشان، بسیار متفاوت است. شناخت این تفاوتها برای طراحی برنامه های توانبخشی موثر و ارتباط صحیح با این افراد، بسیار مهم است.
نابینایی کامل به معنای نداشتن درک بینایی است، در حالی که کم بینایی درجاتی از بینایی باقیمانده را شامل می شود؛ مانند دید محدود، تاری دید، یا حساسیت به نور. همین میزان باقیمانده بینایی، مسیر آموزش و توانبخشی را تا حدی متفاوت می سازد.
در آموزش نابینایان، تاکید اصلی بر جایگزین سازی حواس است؛ به ویژه از طریق آموزش خط بریل، استفاد ه از عصای سفید، آشنایی با مسیریابی، آموزش مهارتهای روزمره آشپزی، لباس پوشیدن و کار با ابزارهای صوتی و لمسی. این آموزشها برای ایجاد استقلال و اعتماد به نفس طراحی شده اند.
اما در مورد کم بینایان، اولویت با استفاده از بینایی باقی مانده است. آموزشهایی مانند خواندن نوشته های درشت، آموزش مهارتهای دیداری مانند تشخیص رنگ، شکل و حرکت، آموزش نوشتن با قلم و دفتر خط دار، و همینطور تقویت باقیمانده بینایی در اتاق تاریک، بخشی از توانبخشی کم بینایان را تشکیل می دهد.
از نظر روانشناختی نیز، افراد نابینا ممکن است سریع تر با شرایط خود کنار بیایند، اما افراد کم بینا گاهی در مرحله گذار میان «داشتن» و «از دست دادن» بینایی قرار می گیرند؛ این وضعیت، چالشهای عاطفی و روانی خاص خود را دارد و نیازمند حمایت تخصصی می باشد.
در مرکز شب چراغ، ما به تفاوتها احترام می گذاریم و باور داریم که هر فرد، با هر سطح از بینایی، شایسته دریافت آموزش و حمایت متناسب با نیازهای ویژه خود است. هدف ما، پرورش استقلال، تقویت اعتماد به نفس، و کمک به هر فرد، در مسیر رشد فردی، شغلی و اجتماعی خود می باشد.
